"Moeten we dan een nieuwe maatschappij van welstand oprichten. Geeft u vijf euro per maand?" De verteller schreeuwt het uit in de zinderende climax van het Pauperparadijs. Hij vertaalt de aloude vraag van armoede bestrijding naar nu. Hij heeft ons door het volslagen mislukte experiment geleid in de 19e eeuw. Ooit bedacht vol goede en minder goede bedoelingen verwerd Veenhuizen tot een gevangenis, een plek waar niet aan te ontsnappen viel. Waar regels belangrijker waren dan mensen, waar rijken ongegeneerd uitspraken deden in een wolk van zelfgenoegzaamheid.
Vijf stralende sterren voor indrukwekkend Pauperparadijs
De verteller geeft messcherpe inkijkjes in het nu om dan weer terug te stappen in het toen.
Armoede bestrijding: de vraag van alle eeuwen én de onwil van alle eeuwen ballen zich samen op een toneel. Vinden woord en beeld in een prachtig visueel spektakel.
Vanaf de eerste noot boeit het Pauperparadijs. Wanneer de paupers op hun knieën op het kletsnatte podium opkomen word je het verhaal ingezogen. De huizen van Amsterdam bewegen met ze mee naar de tijd waar Nederland nog 5 miljoen inwoners telde en 2 miljoen daarvan in armoede leefde.
Het ingenieuze decor, de doordachte mooie teksten en regie van Tom de Ket, de prachtige muziek van Lavalu, de geweldige band, de meeslepende choreografie, het is allemaal even prachtig. De inzet van een hijskraan is adembenemend en de kwaliteit en energie van de cast indrukwekkend.
Paul Kooij draagt de voorstelling. Briljant gecast zet hij het verhaal in perspectief en in prachtig spel is hij tegenhanger van de heerlijke Dragan Bakema als Johannes van den Bosch, die samen met Matthijs IJgosse, Margreet Boersbroek, Rosa da Silva prachtig acteren.
Er wordt met liefde en aandacht gespeeld en gezongen. Ook als het weer gaat regenen, ook al is het podium kletsnat en valt Dragan voor de zoveelste keer in een plas en gutst het water uit zijn jas.
Glansrollen dus voor de hoofdpersonen. Het lied van Cato grijpt bij de strot. Het verlangen naar vrijheid hangt breekbaar tastbaar boven het podium.
Het is een briljant stuk en het wordt briljant gespeeld.
Dit stuk moet je zien, ondergaan, meemaken, en de ruimte geven, je laten raken, zelfs als het schuurt in de vraag waarom alleen mensen met geld kunnen komen kijken naar een stuk over armoede. Als de wanhoop van de verteller je bij de strot pakt. Als je cast en crew tot het uiterste ziet gaan om dit verhaal ziel en adem te geven.
Chapeau. Petje af. Geweldig.
Nu gaan zien op locatie! En volgend jaar nog een keer, maar dan in Carré.
Gezien 20 juli door Elise Kant
Armoede bestrijding: de vraag van alle eeuwen én de onwil van alle eeuwen ballen zich samen op een toneel. Vinden woord en beeld in een prachtig visueel spektakel.
Vanaf de eerste noot boeit het Pauperparadijs. Wanneer de paupers op hun knieën op het kletsnatte podium opkomen word je het verhaal ingezogen. De huizen van Amsterdam bewegen met ze mee naar de tijd waar Nederland nog 5 miljoen inwoners telde en 2 miljoen daarvan in armoede leefde.
Het ingenieuze decor, de doordachte mooie teksten en regie van Tom de Ket, de prachtige muziek van Lavalu, de geweldige band, de meeslepende choreografie, het is allemaal even prachtig. De inzet van een hijskraan is adembenemend en de kwaliteit en energie van de cast indrukwekkend.
Paul Kooij draagt de voorstelling. Briljant gecast zet hij het verhaal in perspectief en in prachtig spel is hij tegenhanger van de heerlijke Dragan Bakema als Johannes van den Bosch, die samen met Matthijs IJgosse, Margreet Boersbroek, Rosa da Silva prachtig acteren.
Er wordt met liefde en aandacht gespeeld en gezongen. Ook als het weer gaat regenen, ook al is het podium kletsnat en valt Dragan voor de zoveelste keer in een plas en gutst het water uit zijn jas.
Glansrollen dus voor de hoofdpersonen. Het lied van Cato grijpt bij de strot. Het verlangen naar vrijheid hangt breekbaar tastbaar boven het podium.
Het is een briljant stuk en het wordt briljant gespeeld.
Dit stuk moet je zien, ondergaan, meemaken, en de ruimte geven, je laten raken, zelfs als het schuurt in de vraag waarom alleen mensen met geld kunnen komen kijken naar een stuk over armoede. Als de wanhoop van de verteller je bij de strot pakt. Als je cast en crew tot het uiterste ziet gaan om dit verhaal ziel en adem te geven.
Chapeau. Petje af. Geweldig.
Nu gaan zien op locatie! En volgend jaar nog een keer, maar dan in Carré.
Gezien 20 juli door Elise Kant