Powervrouwen zijn hip. Dat wordt maar weer eens bewezen met Powervrouwen: Een Revenue van Nu 2. Zes vrouwen, één podium; het is wel eens anders geweest (denk aan de Shakespeare-tijden waar alleen mannen op het podium mochten staan). De zes vrouwen die deze voorstelling dragen bewijzen dat die mannen helemaal niet nodig zijn om een strakke, komische en bovenal spetterende voorstelling te maken.
Powervrouwen: Hip, Hilarisch maar vooral Hysterisch Goed
Powervrouwen is de tweede voorstelling die onder deze titel wordt gespeeld. Het is een vervolg (of beter gezegd: voortzetting) van de voorstelling die in het seizoen 2013-2014 op de planken stond. Dat wilt niet zeggen dat het dezelfde voorstelling is, noch dat het doorborduurt op die productie. Sterker nog, van de zes vrouwen die in de eerste uitvoering meespeelden zijn er slechts drie over: Lieneke le Roux, Mylène d'Anjou, Cystine Carreon. Zij worden aangevuld door Pamela Teves, Ziarah Janssen en Dieuwke Thönissen. De teksten zijn wel grotendeels van dezelfde handen: Margôt Ros, Bodil de la Parra, Mylène d'Anjou, Paul Groot en Bruun Kuijt hebben allen hun steentje bijgedragen aan deze nieuwe revue.
De toon voor Powervrouwen is eigenlijk snel gezet: het eerste nummer knalt er gelijk in, ondanks dat het af en toe wat onverstaanbaar is. Dat deze vrouwen stuk voor stuk vocaal hun vrouwtje kunnen staan is duidelijk. Ook duidelijk is dat deze vrouwen allemaal powervrouwen zijn; sterker nog, ze zingen het zelfs. De echte ijsbreker komt echter direct na het eerste nummer. In een hilarische scène moeten Mylene d’Anjou en Cystine Carreon zich in een bizar tandpasta-kostuum wurmen. Dit gaat natuurlijk met de nodige worstelingen gepaart. Met name Mylene d’Anjou bewijst hiermee haar komisch talent; zowel de fysieke komedie als de droge humor gaat haar met gemak af. Meerdere malen weet zij de zaal in complete hysterie te brengen. Het is moeilijk om de ster van de avond aan te wijzen, maar d’Anjou weet zowel hilarisch en oprecht te zijn, en bezit daarnaast een dijk van een stem. De voorstelling wisselt op die manier verder sketches af met muzikale nummers, waarin elke vrouw de kans krijgt om te shinen. Het nummer wat Cystine Carreon ten gehore brengt is een technisch hoogstandje: op een welbekend klassiek deuntje bezingt zij razendsnel het zware leven van een moeder. Wonderbaarlijk knap.
De sketches zijn niet allemaal even sterk, maar dat heeft meer te maken met de waanzinnige kwaliteit van de betere sketches dan dat de mindere sketches echt minder zijn. Bijzonder leuk is de scène waarin Lieneke le Roux, Mylène d'Anjou en Ziarah Janssen hun seksleven bespreken. Een herkenbare discussie in het huidige 50 shades of grey-tijdperk. Ook een hoogvlieger is de finale scène waarin de vrouwen het as van hun overleden vriendin willen verspreiden. Een absurdistische sketch die je doet huilen van het lachen. Natuurlijk komen de welbekende thema’s van het ouder worden (Pamela Teves speelt de rol van de ‘oudere’ dame met verve) en het zware werken aan het licht, maar het voelt nooit alsof er een les over het vrouw zijn geleerd moet worden. Integendeel, deze vrouwen laten zien dat door alleen al vrouw te zijn en je eigen ding te doen een voorstelling van jewelste kan worden geproduceerd. Dit is natuurlijk ook mede te danken aan het creatieve team, zoals bijvoorbeeld Arno Bremers met een minimalistisch decor doet wat hij moet doen en Daan Wijnands een toegankelijke choreografie heeft bedacht (waarin voornamelijk Ziarah Janssen opvalt als een meer dan capabele danseres).
Het is te hopen dat deze Powervrouwen niet de laatste is: een voorstelling die zowel leuk is voor vrouwen als mannen (de heren in de zaal zaten vrolijk mee te bulderen van het lachen) en die kwalitatief zo ontzettend sterk is zou eigenlijk elk seizoen op de planken moeten staan. Het idee dat deze voorstelling alleen voor één doelgroep leuk zou zijn (vrouwen van een bepaalde leeftijd) is ook echt achterhaald. Zelfs als je jezelf niet herkent in de karakters (omdat je een man bent of omdat je een stuk jonger of ouder bent), herken je alsnog wel de humor. Zo goed zijn deze powervrouwen.
Door Lina Knol