Best Of Musicals is intussen al aan z'n derde editie toe en haalde hiervoor inspiratie in de filmwereld. Naast songs uit klassieke musicalfilms zoals Grease, Moulin Rouge en Lalaland, kregen enkele kinderfilms een plekje en was er ook ruimte voor soundtracks van minder voor de hand liggende films als James Bond, An Officer and a Gentleman en The Bodyguard.
Musichall brengt film naar de theaterzaal in derde editie Best Of Musicals
De show start onmiddellijk met een knaller. The Greatest Show uit – hoe kan het anders – The Greatest Showman, bezit alles wat je van een heerlijke musicalperformance verwacht: passende kostuums, een sterke choreo waarbij vrolijk met bolhoedjes gezwaaid wordt, meerstemmig gezang en zelfs vuur(werk). Dit alles wordt in grote mate versterkt door het 22-koppig orkest dat de hele song een extra dimensie geeft. Helaas raken we tijdens de show de weg een beetje kwijt. De invalshoek van deze voorstelling bezorgt de makers een heel groot gamma aan songs om uit te kiezen en het lukte niet altijd even goed om een duidelijke lijn aan te houden. Nummers met een heel hoog musicalgehalte worden afgewisseld met uitvoeringen die meer weghebben van een 'gewoon' concert. Deze continue wissel van stijlen maakt het voor het publiek moeilijker om zich in te leven. Gelukkig zorgen de nummers elk afzonderlijk wel voor veel sfeer in de zaal.
De cast weet goed te maken waar de samenstelling van de show tekort schiet. De zang is van hoog niveau en komt elk nummer ten goede. Ivann Vermeer legt als musicaldebutant de lat voor zichzelf heel hoog en zet een sterke 'Don't Let The Sun Go Down On Me' van Elton John neer. Ook Gene Thomas haalt het onderste uit de kan. Hij doet de hele zaal swingen met 'Footloose' en het ietwat onbekendere 'Far From Over' maar ook tijdens meer gevoelige nummers als 'Shallow' uit 'A Star Is Born' en 'Love Lifts Us Up Where We Belong' doet hij de vrouwen waarmee hij in duet gaat verbleken. Wim Van Den Driessche vult dan weer moeiteloos het andere spectrum van de avond en brengt 'Stars' (Les Misérables) en 'If I Where A Richman' (Fiddler On The Roof) in een performance die zo lijkt weggeplukt van Broadway.
Na enkele titelsongs van James Bond, met een opeenvolging van lange glitterjurken en net iets teveel gebruik van de showtrap, schudt Vermeer nog even moeiteloos een aantal nummers van Queen uit zijn mouw. De cast sluit samen het eerste deel af met een prachtige vertolking van 'Bohemian Rapsody' en 'The Show Must Go On' en stuurt het publiek tevreden de pauze in.
De tweede helft wordt geopend door het talentvolle orkest onder leiding van Claude De Maertelaere die vakkundig zijn dirigeerwerk combineert met piano spelen. Ze brengen een instrumentale versie van 'Can Can' uit Moulin Rouge en brengen zo de hele zaal weer in de juiste sfeer. Tijdens de tweede helft dreigt de show te vervallen in een aaneenschakeling van zwaarbeladen ballades. Hoewel die hier en daar worden afgewisseld met een meer uptempo nummer, zakt de show toch wat ineen door de vele hoge noten en lange uithalen met veel vibrato.
De laatste ballade van de avond is weggelegd voor Charlotte Campion. Zij toonde eerder op de avond al het beste van zichzelf door een goed ingeleefde versie van 'Love Is An Open Door' uit Frozen op een heel speelse manier te brengen. Het was een van de weinige momenten dat we ook echt een klein stukje acteerwerk mochten aanschouwen. Ze toonde zich vooral als krachtig duo met Elke Buyle tijdens 'Into The Unknown' (Frozen II). Hun stemmen blenden mooi samen en zorgden zo voor een klein kippenvelmomentje tijdens 'When You Believe' (Prince Of Egypt). Wanneer ze opkomt voor haar versie van 'I Will Always Love You' van Whitney Houston, doet het kleine en fijne roste zangeresje ons even twijfelen of ze deze song wel zal kunnen dragen. Maar niets is minder waar! Ze mag acapella starten en meteen vanaf de eerste noot van het nummer toont ze wat ze in haar mars heeft. Ze brengt een mooie ingetogen versie van het lied maar draait haar hand er niet voor om om op het einde toch eens flink uit te halen en lost hiermee de verwachtingen in.
De voorstelling eindigt zoals hij begon, sterk. Hier tonen de makers waartoe ze in staat zijn. Waar de nummers eerder op de avond nogal vaak een bruuske overgang kenden, werd de liederen hier vlot aan elkaar geregen in een vrolijke medley van Sister Act. De kostuums en choreografie zorgen voor een sfeervolle afsluiter. Met luid applaus en veel enthousiasme aanschouwt het publiek de bisnummers en verlaat tevreden de zaal.
Door: Marjolein Schabregs
Kijk HIER voor ons fotoverslag
De cast weet goed te maken waar de samenstelling van de show tekort schiet. De zang is van hoog niveau en komt elk nummer ten goede. Ivann Vermeer legt als musicaldebutant de lat voor zichzelf heel hoog en zet een sterke 'Don't Let The Sun Go Down On Me' van Elton John neer. Ook Gene Thomas haalt het onderste uit de kan. Hij doet de hele zaal swingen met 'Footloose' en het ietwat onbekendere 'Far From Over' maar ook tijdens meer gevoelige nummers als 'Shallow' uit 'A Star Is Born' en 'Love Lifts Us Up Where We Belong' doet hij de vrouwen waarmee hij in duet gaat verbleken. Wim Van Den Driessche vult dan weer moeiteloos het andere spectrum van de avond en brengt 'Stars' (Les Misérables) en 'If I Where A Richman' (Fiddler On The Roof) in een performance die zo lijkt weggeplukt van Broadway.
Na enkele titelsongs van James Bond, met een opeenvolging van lange glitterjurken en net iets teveel gebruik van de showtrap, schudt Vermeer nog even moeiteloos een aantal nummers van Queen uit zijn mouw. De cast sluit samen het eerste deel af met een prachtige vertolking van 'Bohemian Rapsody' en 'The Show Must Go On' en stuurt het publiek tevreden de pauze in.
De tweede helft wordt geopend door het talentvolle orkest onder leiding van Claude De Maertelaere die vakkundig zijn dirigeerwerk combineert met piano spelen. Ze brengen een instrumentale versie van 'Can Can' uit Moulin Rouge en brengen zo de hele zaal weer in de juiste sfeer. Tijdens de tweede helft dreigt de show te vervallen in een aaneenschakeling van zwaarbeladen ballades. Hoewel die hier en daar worden afgewisseld met een meer uptempo nummer, zakt de show toch wat ineen door de vele hoge noten en lange uithalen met veel vibrato.
De laatste ballade van de avond is weggelegd voor Charlotte Campion. Zij toonde eerder op de avond al het beste van zichzelf door een goed ingeleefde versie van 'Love Is An Open Door' uit Frozen op een heel speelse manier te brengen. Het was een van de weinige momenten dat we ook echt een klein stukje acteerwerk mochten aanschouwen. Ze toonde zich vooral als krachtig duo met Elke Buyle tijdens 'Into The Unknown' (Frozen II). Hun stemmen blenden mooi samen en zorgden zo voor een klein kippenvelmomentje tijdens 'When You Believe' (Prince Of Egypt). Wanneer ze opkomt voor haar versie van 'I Will Always Love You' van Whitney Houston, doet het kleine en fijne roste zangeresje ons even twijfelen of ze deze song wel zal kunnen dragen. Maar niets is minder waar! Ze mag acapella starten en meteen vanaf de eerste noot van het nummer toont ze wat ze in haar mars heeft. Ze brengt een mooie ingetogen versie van het lied maar draait haar hand er niet voor om om op het einde toch eens flink uit te halen en lost hiermee de verwachtingen in.
De voorstelling eindigt zoals hij begon, sterk. Hier tonen de makers waartoe ze in staat zijn. Waar de nummers eerder op de avond nogal vaak een bruuske overgang kenden, werd de liederen hier vlot aan elkaar geregen in een vrolijke medley van Sister Act. De kostuums en choreografie zorgen voor een sfeervolle afsluiter. Met luid applaus en veel enthousiasme aanschouwt het publiek de bisnummers en verlaat tevreden de zaal.
Door: Marjolein Schabregs
Kijk HIER voor ons fotoverslag