"Je bent het bijproduct van de onbezorgdheid van gewone burgers" Dennis neemt Pjotr mee in een nieuwe manier van denken, in zich niet weg laten zetten, ook niet door zichzelf.
Mollen verwondert, raakt, ontroert. Mens wat ben je mooi
Het is één van de lagen in "Mollen". Plaats van handeling : station Sloterdijk. Het publiek, de gewone burgers zitten op de tribune. Eerst afwachtend, want wie zijn de spelers en wie zijn toevallige passanten van al die mensen op wie je van bovenaf neer kijkt? Dan verwonderd, wat gebeurt hier, waarom? Dan de schok van de herkenning: Je ziet wat je wilt zien en zelfs als je dat weet, doe je het nog. En daar doorheen: Wat weet je van een ander die zo anders lijkt of zo gewoon zoals jij. Weet je wat je ziet, bij wie hoor je eigenlijk echt?
Ergens onderweg word je onherroepelijk meegezogen, meegesleept het verhaal in, de levenskunst, de levenslust. Daar gaat verwondering over in ontroering. Dan worden vezels geprikkeld en neurotransmitters aangeraakt . Daar zie je dat wie het denkt te weten dat toch ook niet doet. Dan word je onderdeel van het verhaal, zou je erin wil stappen en niet meer toekijken.
En gelukkig krijg je die uitweg ook in een samenspel waar ogen van gaan stralen terwijl hier en daar een reiziger verbaasd naar de tribune kijkt.
Wat een prachtig idee, ooit geboren op een metrostation, om in de dynamische wereld van het NS station een stuk te maken dat vragen stelt aan iedereen over wat normaal is in een verhaal waar je levens in gezogen wordt. Zo mooi, van de onmacht van Pjotr tot het adembenemende visuele hoogtepunt van Laurien die danst op perron 11. Hoe briljant is dat bedacht. Zo heerlijk als dansen en zingen het normaal wordt, en hoe breekbaar als het verleden mensen in blijft halen.
Dit stuk is geen avond hetzelfde. Want morgen zal Ruud die langs loopt niet mee gaan doen, en zullen de twee jongens met blauwe jassen niet applaus meestelen. Dan is de dynamiek anders op het station en in het publiek. En dat maakt dit meteen ook spannend en ongelofelijk intrigerend.
Wie redt wie? En wie weigert welk geluk? Wie geet te veel ruimte aan wie alles al heeft? Zoveel vragen, en zoveel antwoorden. De acteurs zijn héél goed, de muziek en zang is absoluut prachtig , het decor ongekend en het totaal een tot mijmeren en nadenken stemmend feest dat met je meehuppelt lang nadat de voorstelling afgelopen is.
Prachtig detail, de mensen van de Straatklinkers, het Wereldhuis en de sociale supermarkt van de Protestantse diaconie van Amsterdam spelen mee. Als ik een van hen na afloop herken vertelt ze stralend hoe leuk het is om hier aan mee te doen. En zo is ook de valkuil van alleen over in plaats van met mensen die niet "zoals wij, zoals de makers, zoals het publiek zijn" vermeden.
Op station Sloterijk vindt deze weken avonden lang een klein wonder plaats. Een ontroerend meeslepend wonder van samen boven het gejaag en de stress uitstijgen en gelukkiger naar buiten komen dan je naar binnen kwam.
Ga dit zien en neem je grote kinderen, je buren of je opa en oma mee. En praat nog lang na over het wonder dat gebeurt als mensen in elkaar mensen zien, ook al lijkt de ander nog zo anders. Prachtig.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Ergens onderweg word je onherroepelijk meegezogen, meegesleept het verhaal in, de levenskunst, de levenslust. Daar gaat verwondering over in ontroering. Dan worden vezels geprikkeld en neurotransmitters aangeraakt . Daar zie je dat wie het denkt te weten dat toch ook niet doet. Dan word je onderdeel van het verhaal, zou je erin wil stappen en niet meer toekijken.
En gelukkig krijg je die uitweg ook in een samenspel waar ogen van gaan stralen terwijl hier en daar een reiziger verbaasd naar de tribune kijkt.
Wat een prachtig idee, ooit geboren op een metrostation, om in de dynamische wereld van het NS station een stuk te maken dat vragen stelt aan iedereen over wat normaal is in een verhaal waar je levens in gezogen wordt. Zo mooi, van de onmacht van Pjotr tot het adembenemende visuele hoogtepunt van Laurien die danst op perron 11. Hoe briljant is dat bedacht. Zo heerlijk als dansen en zingen het normaal wordt, en hoe breekbaar als het verleden mensen in blijft halen.
Dit stuk is geen avond hetzelfde. Want morgen zal Ruud die langs loopt niet mee gaan doen, en zullen de twee jongens met blauwe jassen niet applaus meestelen. Dan is de dynamiek anders op het station en in het publiek. En dat maakt dit meteen ook spannend en ongelofelijk intrigerend.
Wie redt wie? En wie weigert welk geluk? Wie geet te veel ruimte aan wie alles al heeft? Zoveel vragen, en zoveel antwoorden. De acteurs zijn héél goed, de muziek en zang is absoluut prachtig , het decor ongekend en het totaal een tot mijmeren en nadenken stemmend feest dat met je meehuppelt lang nadat de voorstelling afgelopen is.
Prachtig detail, de mensen van de Straatklinkers, het Wereldhuis en de sociale supermarkt van de Protestantse diaconie van Amsterdam spelen mee. Als ik een van hen na afloop herken vertelt ze stralend hoe leuk het is om hier aan mee te doen. En zo is ook de valkuil van alleen over in plaats van met mensen die niet "zoals wij, zoals de makers, zoals het publiek zijn" vermeden.
Op station Sloterijk vindt deze weken avonden lang een klein wonder plaats. Een ontroerend meeslepend wonder van samen boven het gejaag en de stress uitstijgen en gelukkiger naar buiten komen dan je naar binnen kwam.
Ga dit zien en neem je grote kinderen, je buren of je opa en oma mee. En praat nog lang na over het wonder dat gebeurt als mensen in elkaar mensen zien, ook al lijkt de ander nog zo anders. Prachtig.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag