Er zijn van die voorstellingen waar je na afloop nog een poosje op loopt te kauwen. Hans en Griet van ITA en Silbersee is er zo één.
Hoe Griet zichzelf vindt in prachtige opera
Waar geen enkele twijfel over is is de kwaliteit van de acteurs, zowel spelen als zingen. Overrompelend indrukwekkend goed. Daarmee staat de voorstelling als een huis.
Als je binnenkomt uit door de marathon chaotisch Amsterdam word je meteen meegesleurd het verhaal in. Opera op zijn best. En de kinderen in de zaal kijken ademloos toe. Het is grappig, spannend, uitdagend. Dubbele lagen in grappen, Rop Verheije die schittert als afschuwelijke moeder, Nienke Nasserian de onbetwiste ster of ze nu sloof of heks speelt, het aandoenlijke kinderkoor, het is allemaal even goed. Toneelbeeld, teksten, muziek, evenzo.
Durf de ontdekkingstocht aan naar de vrijheid om te zijn wie je bent. Dat is duidelijke boodschap van deze vertelling. Dat is mooi. Dat is belangrijk. Maar het is ook net te vaak of te veel. Aan het eind had het minder uitleggerig gemogen.
En tegelijk is de boodschap aan de meisjes in de zaal ook niet helder. Je kunt je afvragen waarom de heks die terecht wordt neergezet als sterke vrouw, uiteindelijk toch de slechterik blijft. Het laat ook de vraag of de jongetjes in het publiek de vrijheid boodschap ook mee krijgen, zeker als Hans een zwak verwend ventje blijft.. Of genieten alle kinderen toch gewoon van.een verhaal waarin uiteindelijk het goede het kwade overwint en de heks, die enerzijds sterk en anderzijds gemeen is, toch in de oven verdwijnt.
Ander puntje zijn de videobeelden die coleur locale moeten brengen, maar die eigenlijk meer afleiden dan toevoegen.
Bovenal is het dankzij de acteurs een prachtige en zeer aan te raden voorstelling. En dan bij een glas limonade met lekkers eens even door te praten over wie je wil zijn en wat je tegenhoudt. Daar zet dit absoluut tot aan. Net als tot nagenieten van het geheel. Met het slot beeld van Griet op de bezem als mooiste van de hele voorstelling.
De komende maanden te zien: Kijk HIER voor de speellijst
Als je binnenkomt uit door de marathon chaotisch Amsterdam word je meteen meegesleurd het verhaal in. Opera op zijn best. En de kinderen in de zaal kijken ademloos toe. Het is grappig, spannend, uitdagend. Dubbele lagen in grappen, Rop Verheije die schittert als afschuwelijke moeder, Nienke Nasserian de onbetwiste ster of ze nu sloof of heks speelt, het aandoenlijke kinderkoor, het is allemaal even goed. Toneelbeeld, teksten, muziek, evenzo.
Durf de ontdekkingstocht aan naar de vrijheid om te zijn wie je bent. Dat is duidelijke boodschap van deze vertelling. Dat is mooi. Dat is belangrijk. Maar het is ook net te vaak of te veel. Aan het eind had het minder uitleggerig gemogen.
En tegelijk is de boodschap aan de meisjes in de zaal ook niet helder. Je kunt je afvragen waarom de heks die terecht wordt neergezet als sterke vrouw, uiteindelijk toch de slechterik blijft. Het laat ook de vraag of de jongetjes in het publiek de vrijheid boodschap ook mee krijgen, zeker als Hans een zwak verwend ventje blijft.. Of genieten alle kinderen toch gewoon van.een verhaal waarin uiteindelijk het goede het kwade overwint en de heks, die enerzijds sterk en anderzijds gemeen is, toch in de oven verdwijnt.
Ander puntje zijn de videobeelden die coleur locale moeten brengen, maar die eigenlijk meer afleiden dan toevoegen.
Bovenal is het dankzij de acteurs een prachtige en zeer aan te raden voorstelling. En dan bij een glas limonade met lekkers eens even door te praten over wie je wil zijn en wat je tegenhoudt. Daar zet dit absoluut tot aan. Net als tot nagenieten van het geheel. Met het slot beeld van Griet op de bezem als mooiste van de hele voorstelling.
De komende maanden te zien: Kijk HIER voor de speellijst