Sanne den Hartogh als Willem II doet helemaal al aan het begin iets bijzonders. Met een enkele zin maakt hij van het Bostheater een intieme zaal waar hij ongegeneerd zichzelf, of liever gezegd Willem II, kan zijn en sleurt hij het publiek zijn leven in. Drama, intrige, bloed en bedrog, worsteling met zichzelf en zijn omgeving, heel veel grappen, het publiek hangt aan zijn lippen, en die van de rest van de cast, en wordt twee uur later uit de betovering gerukt als het slotapplaus van dol enthousiast publiek heel erg lang klinkt.
Een absolute must om te zien : Willem II in het Bostheater
Dat alleen al maakt het een must om naar te kijken. Binnen een minuut ben je een doldwaze wereld ingesleurd waaronder toch een ware geschiedenisles te vinden is voor wie geen weet heeft van Anna Pawlona, kasteel Kneuterdijk, de liefde voor kunst van de koning en het topstuk van zijn tijd: De Grondwet. Dit alles ingepakt in een soort slagroomtaart van uitspattingen, seks, liegen en bedriegen en humor.
Een ijzersterke cast, Jullie Boelaard die soepeltjes heen en weer springt in rollen van vrouwen die zich trachten te ontworstelen aan de mannen dominantie. Maar wie ze ook speelt het is allemaal even heerlijk om naar te kijken. Alex Hendrickx zet de geslepen en gefrustreerde engelbewaarder zo neer dat je wel in je hart moet sluiten, ondanks zijn valse streken. Freek den Hertogh roept in zijn rol precies genoeg irritatie op om Willem II te kunnen begrijpen en is ook uitstekend muzikant, Whitney Sawyer is zo groot als ze moet zijn. Dat is het bijzondere van deze cast, het klopt helemaal.
De geschiedenis zoals hij is en hij niet is loopt door het verhaal en biedt houvast voor de kijker. Daarmee is dit toegankelijk toneel voor een heel breed publiek die niet bang is voor uitbundigheid.
Dat een enkele grap wat te vaak wordt herhaald, het publiek maalt er niet om. Zelfs bij het zesde Thorbecke plein schatert men het uit. Dat geeft precies aan wat dit is. Twee uur bestaat er niets buiten dit toneel, deze acteurs en ook geen boze buitenwereld (waar losjes aan gerefereerd wordt) en gonst het nog lang van genoegen en genoten. Dan heb je iets neergezet met de juiste mensen, op het juiste toneel, op het juiste moment. Chapeau!
Een ijzersterke cast, Jullie Boelaard die soepeltjes heen en weer springt in rollen van vrouwen die zich trachten te ontworstelen aan de mannen dominantie. Maar wie ze ook speelt het is allemaal even heerlijk om naar te kijken. Alex Hendrickx zet de geslepen en gefrustreerde engelbewaarder zo neer dat je wel in je hart moet sluiten, ondanks zijn valse streken. Freek den Hertogh roept in zijn rol precies genoeg irritatie op om Willem II te kunnen begrijpen en is ook uitstekend muzikant, Whitney Sawyer is zo groot als ze moet zijn. Dat is het bijzondere van deze cast, het klopt helemaal.
De geschiedenis zoals hij is en hij niet is loopt door het verhaal en biedt houvast voor de kijker. Daarmee is dit toegankelijk toneel voor een heel breed publiek die niet bang is voor uitbundigheid.
Dat een enkele grap wat te vaak wordt herhaald, het publiek maalt er niet om. Zelfs bij het zesde Thorbecke plein schatert men het uit. Dat geeft precies aan wat dit is. Twee uur bestaat er niets buiten dit toneel, deze acteurs en ook geen boze buitenwereld (waar losjes aan gerefereerd wordt) en gonst het nog lang van genoegen en genoten. Dan heb je iets neergezet met de juiste mensen, op het juiste toneel, op het juiste moment. Chapeau!
