Als je de volgende morgen wakker wordt en Twente en haar geschiedenis zich blijvend in een hoekje van je hart blijken te hebben genesteld, je in een streek die je niet kent je even heel thuis hebt gevoeld, waardoor je als vanzelf gaat glimlachen, dan weet je dat je naar iets bijzonders bent geweest. Heel bijzonder.
De vergeten Twentse Lente laat diepe indruk achter
Hoe geef je een bijna vergeten verleden vorm in de wereld van nu met een boodschap zonder te veel opgelegd moralisme. Vraag het aan Johanna ter Steege, want die kan dat.
Een duizelingwekkende aantal themas komt langs in dit spektakel. Ze grijpen allemaal op elkaar in, en dat houd je, zonder maar een moment vervelend te worden, op het puntje van je stoel, in spanning, vaak goed getimed opgelost met een lach en aan het eind ben je dan diep ontroerd.
Hoogtepunt in de verhaallijnen is de staking in Twente eind april 1943, maar zeker ook die van moeder en het kind wiens vader niet terugkwam uit de oorlog, die altijd is blijven zoeken, haar trauma ongewild overdragend op haar kinderen. Een thema dat in Nederland lang onderbelicht is geweest. De traumas van gewone mensen die 80 jaar lang doorwerken in de generaties na hen.
De vervlechting hiervan met de gruwel van de oorlog toen, de polarisatie nu én een stuk geschiedenis dat weinig mensen buiten Twente kennen, laat prachtig zien hoe mensen reageren op situaties om te overleven, aanpassen of moed vragen. Wie is een held? En is eens een held altijd een held? Is eens een fout altijd fout? De oorlog als spiegel tegen te simpel veroordelen, wegkijken en egoïsme. De geschiedenis als houvast voor het nu.
Soms flitst het beeld naar nu met rap, breakdance en jongeren. Dat lijkt een vreemde eend, maar schept juist lucht en geeft hoop. De zaal veert op in enthousiasme
Terwijl je kijkt vraag je je af hoeveel meer vragen en themas kun je hier in stoppen, hoe kan het dat het toch klopt.
Zelfs de balans in het neerzetten van een moraal, in veel stukken veel te nadrukkelijk gepositioneerd, wordt gezocht ėn gevonden. Hier en daar misschien heel even te veel aangezet door een lied, maar op een of andere manier geeft dat niet. De band is uitstekend, alle zangers ook. Van de grote namen tot het kleine meisje. Bij de première ontroerend neergezet door Isabel Merbis.
Prachtig is het decor en toneelbeeld. Een waar spektakel waarin toch de intimiteit kan worden neergezet. Met name de scène in de cel en de slot scène zijn prachtig.
Opvallend is dat de liederen eerder reflectieve momenten zijn dan toevoegingen aan het verhaal. Prachtig gezongen door Lucretia van der Vloot en Roosmarijn Luyten en de mannen van de band.
Stefan van der Walle en Laus Steenbeeke gloreren in prachtige dubbelrollen. Hun liefde voor Twente kleurt hun spel en samen met Johanna ter Steege dragen ze de voorstelling met liefde en vakmanschap.
Joke Kerkhoff, 85 jaar, ontpopt zich als publiekslieveling in haar rol als een verschrikkelijk getroubleerde moeder met soms een kwinkslag en balanceert mooi op dat koord.
De jonge Wietse Stuiver, Rabbi Jallo en Mohanad Abukhadra maken elk indruk, net als de rest van de cast. Het vakmanschap en speelplezier straalt ervan af. Ook bij de dansers en de fanfare.
De voorstelling is deels in het Twents, maar ook voor randstedelingen uitstekend verstaanbaar.
Een voorstelling om meer dan eens te gaan zien. Omdat het een spektakel is, indrukwekkend en hoopvol. Hoopvol ondanks alles. Als je dat zo kunt neerzetten, ben je een hele grote!
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Een duizelingwekkende aantal themas komt langs in dit spektakel. Ze grijpen allemaal op elkaar in, en dat houd je, zonder maar een moment vervelend te worden, op het puntje van je stoel, in spanning, vaak goed getimed opgelost met een lach en aan het eind ben je dan diep ontroerd.
Hoogtepunt in de verhaallijnen is de staking in Twente eind april 1943, maar zeker ook die van moeder en het kind wiens vader niet terugkwam uit de oorlog, die altijd is blijven zoeken, haar trauma ongewild overdragend op haar kinderen. Een thema dat in Nederland lang onderbelicht is geweest. De traumas van gewone mensen die 80 jaar lang doorwerken in de generaties na hen.
De vervlechting hiervan met de gruwel van de oorlog toen, de polarisatie nu én een stuk geschiedenis dat weinig mensen buiten Twente kennen, laat prachtig zien hoe mensen reageren op situaties om te overleven, aanpassen of moed vragen. Wie is een held? En is eens een held altijd een held? Is eens een fout altijd fout? De oorlog als spiegel tegen te simpel veroordelen, wegkijken en egoïsme. De geschiedenis als houvast voor het nu.
Soms flitst het beeld naar nu met rap, breakdance en jongeren. Dat lijkt een vreemde eend, maar schept juist lucht en geeft hoop. De zaal veert op in enthousiasme
Terwijl je kijkt vraag je je af hoeveel meer vragen en themas kun je hier in stoppen, hoe kan het dat het toch klopt.
Zelfs de balans in het neerzetten van een moraal, in veel stukken veel te nadrukkelijk gepositioneerd, wordt gezocht ėn gevonden. Hier en daar misschien heel even te veel aangezet door een lied, maar op een of andere manier geeft dat niet. De band is uitstekend, alle zangers ook. Van de grote namen tot het kleine meisje. Bij de première ontroerend neergezet door Isabel Merbis.
Prachtig is het decor en toneelbeeld. Een waar spektakel waarin toch de intimiteit kan worden neergezet. Met name de scène in de cel en de slot scène zijn prachtig.
Opvallend is dat de liederen eerder reflectieve momenten zijn dan toevoegingen aan het verhaal. Prachtig gezongen door Lucretia van der Vloot en Roosmarijn Luyten en de mannen van de band.
Stefan van der Walle en Laus Steenbeeke gloreren in prachtige dubbelrollen. Hun liefde voor Twente kleurt hun spel en samen met Johanna ter Steege dragen ze de voorstelling met liefde en vakmanschap.
Joke Kerkhoff, 85 jaar, ontpopt zich als publiekslieveling in haar rol als een verschrikkelijk getroubleerde moeder met soms een kwinkslag en balanceert mooi op dat koord.
De jonge Wietse Stuiver, Rabbi Jallo en Mohanad Abukhadra maken elk indruk, net als de rest van de cast. Het vakmanschap en speelplezier straalt ervan af. Ook bij de dansers en de fanfare.
De voorstelling is deels in het Twents, maar ook voor randstedelingen uitstekend verstaanbaar.
Een voorstelling om meer dan eens te gaan zien. Omdat het een spektakel is, indrukwekkend en hoopvol. Hoopvol ondanks alles. Als je dat zo kunt neerzetten, ben je een hele grote!
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag