Als openingsvoorstelling van seizoen ’25 – ’26 staat er wederom een theaterbewerking van het boek van Pieter Koolwijk op het programma: Missie afbreken! Dit is het derde en tevens laatste boek in de wereld van Gozert. Een superfantastisch avontuur – met een superheldencape om – maar wel een met een schurend randje. Want Gozert moet een beslissing nemen. Hoort hij nou wel of niet in de wereld van de levenden?
De nieuwste productie van Jeugdtheater Hofplein is GESLAAGD!
Gozert werd door iedereen in het hart gesloten en won goud! Maar Gozert was het verhaal van Ties. Hoe gaat het eigenlijk met Gozert zelf? Ties heeft hem steeds minder nodig, want hij heeft Luna en Roberto en ouders die hem begrijpen. Gozert heeft het gevoel dat hij soms bijna wordt vergeten en dat gevoel wordt nog sterker als Luna en Ties een eigen missie hebben – een missie waar Gozert eigenlijk niets mee te maken wil hebben, want die missie gaat over Huize Hopeloos. De plek waar hij het allerongelukkigst ooit was.
Maar terwijl Gozert het steeds vaker zonder Ties en Luna moet doen, ontdekt hij dat er meer zijn zoals hij. En dat het niet goed met hen gaat als hun mensen geen aandacht meer aan hen besteden.
Op zaterdag 5 oktober zag ik de première van deze prachtige voorstelling. Bij Theater Hofplein is het altijd genieten, maar dit is wel een prachtparel hoor! Er staat een grote groep bevlogen jongeren op het toneel die stuk voor stuk hun enthousiasme voor theater overbrengen op de zaal, die gevuld is met vele leeftijdgenoten en trotse (groot)ouders. Het decor is abstract en bestaat uit twee grote witte kubusachtige delen die onafhankelijk van elkaar naar voren en achteren kunnen bewegen. De blokken zijn volgeplakt met witte papieren die voor mij symbool staan voor het ongeschreven blad. De jongeren uit huize Hopeloos hebben nog een toekomst. Hun verhaal staat nog niet op papier, de toekomst staat nog open en kan alle kanten op. Met de juiste mensen om je heen ontstaat er een mooi verhaal, dat perspectief biedt, wat Hoopvol is. Die toekomst wenst Gozert (Franca Oostvogel) zichzelf ook toe, maar hij weet niet goed hoe. Tijdens het verhaal komt hij erachter dat zijn missie niet telkens moet worden afgebroken, maar dat hij gelukkig mag worden. Dan moet hij wel leren hoe hij het zonder Ties (Boaz de Jonge) en Luna (Britt de Kimpe) moet doen. Zijn vaste vrienden met wie hij zoveel gekke avonturen beleefde kiezen steeds vaker voor het leven zonder contact met de doden. Gozert wordt soms bijna vergeten en hij voelt dat hij minder zichtbaar is. Het artistieke team heeft dit prachtig weergegeven door met een witte achterwand te werken waar door middel van schaduwen het ongrijpbare, vorm krijgt.
Gozert wordt in dit stuk bijgestaan door meerdere spelers, dit voegt echt een extra laag toe aan het karakter. Doordat de doden allemaal een gelijksoortige outfit aanhebben en de spelers heel knap en vlot op elkaar reageren en tekst geven, is het voor het publiek heel duidelijk hoe het zit.
Ook Luna wordt, tijdens haar mentale episodes, gespeeld door meerdere meiden. Het zorgt ervoor dat je als kijker de complexiteit ervaart die een meltdown met zich meebrengt. Je weet niet waar je kijken moet en het gaat van hot naar haar, maar ik kan me indenken dat dat in je hoofd ook gebeurt als je een mentale crisis meemaakt.
Wes (Thijs Nieuwenhuis), is net als Gozert en niet meer onder de levenden. Zijn ‘mens’ laat hem links liggen en daardoor wordt Wes neerslachtig. Gozert blijft hem, ondanks alles, toch opzoeken. De scene waarin Wes met zijn gabbermaatjes aan het hakken slaat is FANTASTISCH! De zaal vindt dat hoorbaar ook. Thijs zet met zijn spel een prachtige prestatie neer, je voelt als kijker echte sympathie voor hem en bent blij dat hij aan het einde van het stuk toch de juiste keuze maakt.
De zaal gaat ook uit zijn dak bij de opkomst van medium Gerda (Floris Lokkerbol). Deze rol is Floris op het lijf geschreven en zijn spel is van hoog niveau. Geloven in iets dat volledig van leugens aan elkaar hangt en dan je publiek overtuigen van jouw waarheid is niet makkelijk om te spelen.
Jeugdtheater Hofplein heeft een prachtige productie in handen met deze voorstelling. De muziek is fijn, de songs zijn mooi en goed geschreven. Het decor is multifunctioneel, de kostuums zijn om door een ringetje te halen. De slotscène rondom Dia de los Muertos is prachtig, kortom een dikke 10 voor deze show! En het fijne is dat de missie voorlopig nog niet afgebroken wordt, want de voorstelling is de hele maand nog te zien.
Door Wies Jongejan
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Maar terwijl Gozert het steeds vaker zonder Ties en Luna moet doen, ontdekt hij dat er meer zijn zoals hij. En dat het niet goed met hen gaat als hun mensen geen aandacht meer aan hen besteden.
Op zaterdag 5 oktober zag ik de première van deze prachtige voorstelling. Bij Theater Hofplein is het altijd genieten, maar dit is wel een prachtparel hoor! Er staat een grote groep bevlogen jongeren op het toneel die stuk voor stuk hun enthousiasme voor theater overbrengen op de zaal, die gevuld is met vele leeftijdgenoten en trotse (groot)ouders. Het decor is abstract en bestaat uit twee grote witte kubusachtige delen die onafhankelijk van elkaar naar voren en achteren kunnen bewegen. De blokken zijn volgeplakt met witte papieren die voor mij symbool staan voor het ongeschreven blad. De jongeren uit huize Hopeloos hebben nog een toekomst. Hun verhaal staat nog niet op papier, de toekomst staat nog open en kan alle kanten op. Met de juiste mensen om je heen ontstaat er een mooi verhaal, dat perspectief biedt, wat Hoopvol is. Die toekomst wenst Gozert (Franca Oostvogel) zichzelf ook toe, maar hij weet niet goed hoe. Tijdens het verhaal komt hij erachter dat zijn missie niet telkens moet worden afgebroken, maar dat hij gelukkig mag worden. Dan moet hij wel leren hoe hij het zonder Ties (Boaz de Jonge) en Luna (Britt de Kimpe) moet doen. Zijn vaste vrienden met wie hij zoveel gekke avonturen beleefde kiezen steeds vaker voor het leven zonder contact met de doden. Gozert wordt soms bijna vergeten en hij voelt dat hij minder zichtbaar is. Het artistieke team heeft dit prachtig weergegeven door met een witte achterwand te werken waar door middel van schaduwen het ongrijpbare, vorm krijgt.
Gozert wordt in dit stuk bijgestaan door meerdere spelers, dit voegt echt een extra laag toe aan het karakter. Doordat de doden allemaal een gelijksoortige outfit aanhebben en de spelers heel knap en vlot op elkaar reageren en tekst geven, is het voor het publiek heel duidelijk hoe het zit.
Ook Luna wordt, tijdens haar mentale episodes, gespeeld door meerdere meiden. Het zorgt ervoor dat je als kijker de complexiteit ervaart die een meltdown met zich meebrengt. Je weet niet waar je kijken moet en het gaat van hot naar haar, maar ik kan me indenken dat dat in je hoofd ook gebeurt als je een mentale crisis meemaakt.
Wes (Thijs Nieuwenhuis), is net als Gozert en niet meer onder de levenden. Zijn ‘mens’ laat hem links liggen en daardoor wordt Wes neerslachtig. Gozert blijft hem, ondanks alles, toch opzoeken. De scene waarin Wes met zijn gabbermaatjes aan het hakken slaat is FANTASTISCH! De zaal vindt dat hoorbaar ook. Thijs zet met zijn spel een prachtige prestatie neer, je voelt als kijker echte sympathie voor hem en bent blij dat hij aan het einde van het stuk toch de juiste keuze maakt.
De zaal gaat ook uit zijn dak bij de opkomst van medium Gerda (Floris Lokkerbol). Deze rol is Floris op het lijf geschreven en zijn spel is van hoog niveau. Geloven in iets dat volledig van leugens aan elkaar hangt en dan je publiek overtuigen van jouw waarheid is niet makkelijk om te spelen.
Jeugdtheater Hofplein heeft een prachtige productie in handen met deze voorstelling. De muziek is fijn, de songs zijn mooi en goed geschreven. Het decor is multifunctioneel, de kostuums zijn om door een ringetje te halen. De slotscène rondom Dia de los Muertos is prachtig, kortom een dikke 10 voor deze show! En het fijne is dat de missie voorlopig nog niet afgebroken wordt, want de voorstelling is de hele maand nog te zien.
Door Wies Jongejan
Kijk HIER voor ons fotoverslag
