Musicalnieuws.nl

"Toen ik vandaag mijn interviews gaf merkte ik dat ik effectief drie jaar lang niet op de planken heb gestaan," vertelt hij ons. "Ik schrok er zelf van, want het voelt niet zo. En ik moet bekennen dat ik vandaag veel nerveuzer was dan ik in het verleden ooit geweest ben om gewoon een liedje te zingen. Ja, ik was dit keer echt heel erg zenuwachtig. En het is pas op het moment dat we daar stonden dat ik echt het gevoel had dat ik dit toch wel heel erg heb gemist. Maar in de aanloop naar dat moment moest ik toch wel even goed nadenken: 'even rustig ademhalen', dat soort dingen. Het is lang geleden, maar ik heb er zo veel zin in!"

 

De reden dat hij de afgelopen tijd uit beeld was is dat Timo is verhuisd naar Amerika. "Ik woon nu in LA en ik ben toch wel ongelofelijk blij dat ik die grote sprong heb gewaagd. Want het is toch een onzeker avontuur. Het is altijd een droom van mij geweest, maar er was altijd wel wat, zoals een relatie of een rol in een serie, en dan raakt dat een beetje op de achtergrond. Op een bepaald moment was ik single en had ik even een periode niets in het vooruitzicht en toen dacht ik: 'ik ga het gewoon doen'. Oorspronkelijk was het echt de bedoeling om daar te gaan acteren maar uiteindelijk heeft het net iets anders uitgepakt. Ik ben begonnen met schrijven. Samen met mijn vader, die jeugdboekenschrijver is, heb ik een trilogie geschreven, de reeks 'Eilanden'. Het laatste deel is een paar maanden geleden uitgekomen. Daarnaast ben ik heel veel gaan vertalen voor nasynchronisatie, dus voor televisie – KetNet en Disney Channel – maar ook voor de Vlaamse versie van de film Annie, die net in de bioscoop is verschenen. Ik ontdek allerlei nieuwe dingen in mijn leven en ik rol – zonder dat ik dat door heb – nu van het een in het ander. En nu sta ik dan weer op het toneel."

 

Heb je het acteren niet gemist al die jaren, vragen we hem. "Nee, eigenlijk niet eens. Ik had het amper door. Maar nu ik er weer sta realiseer ik me plots dat ik het toch wel gemist heb. Ik geniet hier zo van. Dus ik heb mezelf nu beloofd dat ik na Lelies binnen drie maanden terug ga naar Amerika, maar dat ik het schrijven en vertalen heel even naar de achtergrond ga schuiven en een blik te werpen op het acteerwerk. Het zou toch zonde zijn als ik dat na 12 jaar zou opgeven. Dat is toch niet de bedoeling. Waar ik woon in LA is er niet echt een theatercultuur zoals wij die kennen, of zoals je die in Londen of New York hebt. Ik heb ik Amerika twee filmproducties gedaan en twee korte films. Dat vind ik heel leuk om te doen maar het allerleukste zou ik het vinden op een tv-serie toen, al zijn het maar kleine rolletjes hier en daar. Dat is natuurlijk ook hoe ik begonnen ben in België en als ik dat ooit kan bereiken in het leven.... ja, dan is het gewoon klaar! Maar op dit moment heb ik gewoon een heel open blik, er zijn heel veel verschillende mogelijkheden voor me, wat ik vroeger nooit had verwacht en ik ga zeker geen dingen uitsluiten. Maar nu ga ik eerst volop genieten van Lelies!"

 

"Ik hoorde al meer dan een jaar geleden dat Lelies hernomen zou worden. Langzamerhand werd het concreter naarmate het dichterbij kwam tot het moment dat ik vliegtickets kon gaan regelen en terug naar België kon reizen. Ik ben nu drie dagen terug, heb nog een klein beetje last van een jet-lag, maar dat komt allemaal wel goed. Toen ik het hoorde dat Lelies terug zou komen was ik superblij. Van alle voorstellingen die ik heb gespeeld is dit toch wel één van de meest intense en emotionele voorstellingen. Dus toen de vraag kwam of ik dit wilde doen en of ik het zag zitten om weer drie maanden naar België te komen heb ik geen moment geaarzeld."

 

"Ik heb er wel over nagedacht of ik de rol, na drie jaar ouder wijzer te zijn geworden, weer hetzelfde neer ga zetten. 3 jaar is op zich maar 3 drie jaar, maar het verschil in leeftijd – toen was ik 25, nu ben ik 28 – is voor mij persoonlijk wel een groot verschil. Ik heb de laatste 3 jaar ook al die stappen ondernomen in mijn leven, dus er is wel wat veranderd. En ik heb ook het gevoel dat ik in die 3 jaar volwassen ben geworden. Dus ik ben er eigenlijk zeker van dat ik daardoor nu andere dingen ga opmerken in het stuk en dat ik misschien details, die ik vroeger minder belangrijk vond, of gewoon niet had opgemerkt, nu op een intensere manier ga verwerken. Ik kijk dan ook ongelofelijk uit naar de repetities. Ik ga jullie niet vertellen dat ik het beter ga doen dan 3 jaar geleden maar het zal wel een andere ervaring zijn. Het wordt geen copy-paste, zeker niet."

 

We vragen hem waar hij het meest naar uitkijkt. "Die eerste keer dat we het weer voor publiek gaan spelen! De repetitieperiode is altijd heel intens en daar word je soms ook wel onzeker van. Je wilt het altijd zo goed mogelijk doen en als er dan veel details zijn waar je aan moet werken dan brengt dat een stukje onzekerheid met zich mee. Maar als je op het podium staat en het voor de eerste keer voor publiek speelt en de reacties hoort dan valt dat weg. Ik herinner me de première nog. Na de voorstelling kwam ik beneden en zag ik mijn vader met tranen in zijn ogen. Ik zag een paar vrienden van me die niet wisten wat ze moesten zeggen omdat ze het totaal niet hadden zien aankomen. Daar kijk ik naar uit! Ik kijk ernaar uit om mijn publiek te kunnen ontmoeten!"