Een stuk dat in het beschrijven om breekbare zinnen roept.
No Onions laat je worstelen met wat oprecht voelt
Zinnen die recht doen aan wat hier wordt geprobeerd te verhalen, die de boodschap wiegen en die recht doen aan lef, nuance en humor.
De beschrijving van "Shakshuka: no onions" maakt nieuwsgierig. Het gaat over de Holocaust en over nu en Gaza. Over identiteit en de vraag of je elkaar daar bovenuit kan dwingen. Vragen vooraf zijn dan:hoe gaan ze dat doen? Hoe stijg je uit boven het schier onmogelijke gesprek tussen meningen. Hoe voorkom je dat je elkaar kwijtraakt. Kan dat?
Er is maar één antwoord: mooi en breekbaar.
Het is razend knap hoe Judith Schrijver en Eelco Smits twee stemmen neerzetten die raken. De Joodse Rachel sleurt het publiek onverbiddelijk haar pijn en niet weten in, Michiel vertegenwoordigt al wie het leed in Gaza, het misselijkmakende geweld en het steeds verder uitmoorden van de mensen niet kan verdragen.
Het is een oprecht zoeken naar verbinding en toch niet te veel toe kunnen geven en mooi gedaan: af en toe verlucht en verlicht.
Het maakt het ook een spannend stuk. Bij wiens betoog wil je zeggen: ja maar! en wil je worstelen met dat wat ook oprecht voelt.
Mooi.Gaan zien! Nog te zien in Ita op 4 mei.
Door Elise Kant
De beschrijving van "Shakshuka: no onions" maakt nieuwsgierig. Het gaat over de Holocaust en over nu en Gaza. Over identiteit en de vraag of je elkaar daar bovenuit kan dwingen. Vragen vooraf zijn dan:hoe gaan ze dat doen? Hoe stijg je uit boven het schier onmogelijke gesprek tussen meningen. Hoe voorkom je dat je elkaar kwijtraakt. Kan dat?
Er is maar één antwoord: mooi en breekbaar.
Het is razend knap hoe Judith Schrijver en Eelco Smits twee stemmen neerzetten die raken. De Joodse Rachel sleurt het publiek onverbiddelijk haar pijn en niet weten in, Michiel vertegenwoordigt al wie het leed in Gaza, het misselijkmakende geweld en het steeds verder uitmoorden van de mensen niet kan verdragen.
Het is een oprecht zoeken naar verbinding en toch niet te veel toe kunnen geven en mooi gedaan: af en toe verlucht en verlicht.
Het maakt het ook een spannend stuk. Bij wiens betoog wil je zeggen: ja maar! en wil je worstelen met dat wat ook oprecht voelt.
Mooi.Gaan zien! Nog te zien in Ita op 4 mei.
Door Elise Kant
Overig nieuws
