Zondag 5 oktober; de première van “Als de dag van toen” in de grote zaal van Schouwburg Amstelveen. De zaal is goed gevuld met familie, vrienden en bekenden van de vijfkoppige cast en het vierkoppig orkest, maar ook heel veel ouderen. Music Care heeft als droom om miljoenen ouderen gelukkiger te maken met muziek, met focus op mensen met dementie.
Dementie kon weer even worden vergeten in Als de dag van toen
Muziek heeft een positief effect op angst, eenzaamheid, slaap, en ga zo maar door. Al 12 jaar toert Music Care langs zorginstellingen met hun nostalgische voorstellingen en workshops. Maar steeds meer ouderen blijven thuis wonen. Daarom heeft Music Care de stap gemaakt om de eerste dementievriendelijke voorstelling van Nederland in het theater te brengen.
Het trio van toen bestaande uit zangeres Monique van de Keer, bassist Vincent Kuiper, toetsenist Marco Hoving en drummer Michael van Praag, ja inderdaad die van de KNVB, zitten links op het toneel en maken echt onderdeel uit van de voorstelling. Ze spelen heerlijk en Monique zingt de sterren aan de hemel. De voorstelling bestaat uit een aaneenschakeling van nostalgische liedjes uit de jaren ’60 die menig bezoeker woordelijk mee kan zingen. Toon Haverkort (David van den Tempel) en zijn moeder Kobie (Marjolijn Touw) zijn het olijke presentatie duo van de live-televisieshow die wekelijks op de beeldbuis te zien is. Het gezin Bloem, bestaande uit vader Koos (Henk Poort) en dochters Sonja (Vérie Thijssen) en Doortje (Marrlijn van Dijk) kijkt graag naar de TV-show als ze klaar zijn met werken in hun bloemenzaak. Vooral Doortje is erg gecharmeerd van de knappe Toon met zijn mooie stem en gelrijke haar. Haar zus Sonja moet niks van hem hebben, totdat hij op een dag voor haar neus staat in de zaak. Het is uiteraard liefde op het eerste gezicht en er bloeit iets moois op tussen die twee.
Alle belevenissen in het verhaal worden ondersteund door een liedje van toen. De liedjes zijn zo herkenbaar dat de bezoekers in de zaal volmondig meezingen. Het is zo mooi om te merken dat muziek verbindt en als universele taal blijft bestaan. Ook als je geheugen je op andere vlakken in de steek laat.
Het verhaal van deze voorstelling is niet ingewikkeld, de kracht zit hem echt in de herkenbare melodieën en hoe de al bestaande teksten theatraal worden gebracht.
Tel daarbij op de heerlijke stemmen van de cast, het simplistische maar herkenbare decor, en de kwalitatief sterke band.
Maar het allermooiste is het genot dat de oudere bezoeker beleeft aan de voorstelling. Na afloop zie je veel kinderen ontroerd zijn omdat hun bejaarde vader of moeder weer even terug in de tijd was en volop meezong met ‘niet zoenen op het zebrapad’ of ‘Goedenavond, goedenavond, goedenavond’. De dementie kon weer even worden vergeten!
Door Wies Jongejan
Kijk HIER voor video van slotapplaus
Het trio van toen bestaande uit zangeres Monique van de Keer, bassist Vincent Kuiper, toetsenist Marco Hoving en drummer Michael van Praag, ja inderdaad die van de KNVB, zitten links op het toneel en maken echt onderdeel uit van de voorstelling. Ze spelen heerlijk en Monique zingt de sterren aan de hemel. De voorstelling bestaat uit een aaneenschakeling van nostalgische liedjes uit de jaren ’60 die menig bezoeker woordelijk mee kan zingen. Toon Haverkort (David van den Tempel) en zijn moeder Kobie (Marjolijn Touw) zijn het olijke presentatie duo van de live-televisieshow die wekelijks op de beeldbuis te zien is. Het gezin Bloem, bestaande uit vader Koos (Henk Poort) en dochters Sonja (Vérie Thijssen) en Doortje (Marrlijn van Dijk) kijkt graag naar de TV-show als ze klaar zijn met werken in hun bloemenzaak. Vooral Doortje is erg gecharmeerd van de knappe Toon met zijn mooie stem en gelrijke haar. Haar zus Sonja moet niks van hem hebben, totdat hij op een dag voor haar neus staat in de zaak. Het is uiteraard liefde op het eerste gezicht en er bloeit iets moois op tussen die twee.
Alle belevenissen in het verhaal worden ondersteund door een liedje van toen. De liedjes zijn zo herkenbaar dat de bezoekers in de zaal volmondig meezingen. Het is zo mooi om te merken dat muziek verbindt en als universele taal blijft bestaan. Ook als je geheugen je op andere vlakken in de steek laat.
Het verhaal van deze voorstelling is niet ingewikkeld, de kracht zit hem echt in de herkenbare melodieën en hoe de al bestaande teksten theatraal worden gebracht.
Tel daarbij op de heerlijke stemmen van de cast, het simplistische maar herkenbare decor, en de kwalitatief sterke band.
Maar het allermooiste is het genot dat de oudere bezoeker beleeft aan de voorstelling. Na afloop zie je veel kinderen ontroerd zijn omdat hun bejaarde vader of moeder weer even terug in de tijd was en volop meezong met ‘niet zoenen op het zebrapad’ of ‘Goedenavond, goedenavond, goedenavond’. De dementie kon weer even worden vergeten!
Door Wies Jongejan
Kijk HIER voor video van slotapplaus
Overig nieuws
