De Kleine Blonde Dood als muziektheatervoorstelling begroette gisteravond in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag een minuten durende staande ovatie na een loodzware eindscène. Verdiend? Ja, meer dan verdiend.
De 14e voorstelling van Albert Verlinde Entertainment is volledig van eigen bodem. Het boek De Kleine Blonde Dood (1985) komt al jaren met grote regelmaat voor op de Nederlandse boekenlijsten van middelbare scholieren en de film uit 1993 maakte van Antonie Kamerling een acteur in plaats van een soapie.
Het oorspronkelijke verhaal geschreven door Boudewijn Büch leek jarenlang autobiografisch. De gekwelde kunstenaar zou bij een one-night-stand een kind hebben verwekt. Een kind dat in het ziekenhuis terecht kwam en daar op jonge leeftijd zou komen te overlijden. Twee jaar na de dood van Boudewijn Büch kwam echter het verhaal van de jongen naar buiten. Het kind waarop het boek gebaseerd was, was de gezonde zoon van een bevriend echtpaar, waar Büch geregeld als huisvriend over de vloer kwam. In hoeverre het verhaal nu autobiografisch is, is een punt van discussie.
Het verhaal wat we dit seizoen te zien krijgen is het verhaal van nietsnut Boudewijn (William Spaaij) die zich zo goed en zo kwaad als het gaat door het leven slaat met een seks-drugs & rock ’n roll-mentaliteit. Ondanks dat hij steeds beweerd homofiel te zijn, heeft hij een one-night-stand met zijn juf van vroeger: Mieke (Marjolein Teepen), waarop hij als kind verliefd was. Als hij jaren later plots een zoon van 9 blijkt te hebben, genaamd Micky, wil Boudewijn de vader zijn die hij zelf nooit gehad heeft. Zijn eigen vader (Frans van Deursen) had zijn handen vol aan zijn eigen Tweede Wereld Oorlog-trauma’s en ‘houden van’ stond niet op het prioriteitenlijstje. Tijdens zijn leven was zijn vader tot op het bot gekweld door herinneringen en zie je hoe hij tot niet veel meer in staat is dan overleven in de wereld die niet op hem zit te wachten.
Daarnaast blijkt de moeder van Micky een alcoholverslaving te hebben. Door één van de absolute hoogtepunten van de voorstelling te brengen (het lied Verdommenis) bewijst Mieke dat zij echt niet is staat is voor de jongen te zorgen. De beste vriendin van Boudewijn (Margreet Boersbroek) probeert Boudewijn de juiste beslissing te laten nemen. Zeker als Micky in het ziekenhuis terecht komt en Boudewijn voor de beslissing komt te staan die je geen ouder aan wilt doen.
De samenvatting klinkt als de ware-woensdag-avond-film van RTL 4, en ja, het is wat melodramatisch. Gelukkig hebben we twee aspecten die dit tegen gaan. De muziek van Ad van Dijk en de humor van een 9-jarig kind. De muziek van Ad van Dijk, met liedteksten van Dick van den Heuvel, is stevig, met veelal een flinke beat. Hierdoor contrasteert de muziek met wat er op het toneel gebeurd en dat is ook nodig. Plus komen hierdoor de zware momenten in de voorstelling veel harder aan.
Het sterkste punt van de voorstelling is de relatie tussen hoofdrolspeler William Spaaij als Boudewijn en zoon Micky. Tijdens de première zien we Stijn van der Plas als Micky (een rol die hij deelt met 3 andere jongens: Davy Gomez, Jannes Heuvelmans en Jelle Stout). De relatie tussen deze twee als vader en zoon en het verlangen van Boudewijn om voor het eerst in zijn leven iets goed te doen is werkelijk prachtig om te zien. Tegengewerkt door zijn eigen moeizame relatie met zijn vader zie je hoe oprecht hij probeert om het beter te doen.
De gehele cast overtuigt dusdanig in alle rollen, dat niet veel mensen met droge ogen de zaal kunnen verlaten.
De 14e voorstelling van Albert Verlinde Entertainment is volledig van eigen bodem. Het boek De Kleine Blonde Dood (1985) komt al jaren met grote regelmaat voor op de Nederlandse boekenlijsten van middelbare scholieren en de film uit 1993 maakte van Antonie Kamerling een acteur in plaats van een soapie.
Het oorspronkelijke verhaal geschreven door Boudewijn Büch leek jarenlang autobiografisch. De gekwelde kunstenaar zou bij een one-night-stand een kind hebben verwekt. Een kind dat in het ziekenhuis terecht kwam en daar op jonge leeftijd zou komen te overlijden. Twee jaar na de dood van Boudewijn Büch kwam echter het verhaal van de jongen naar buiten. Het kind waarop het boek gebaseerd was, was de gezonde zoon van een bevriend echtpaar, waar Büch geregeld als huisvriend over de vloer kwam. In hoeverre het verhaal nu autobiografisch is, is een punt van discussie.
Het verhaal wat we dit seizoen te zien krijgen is het verhaal van nietsnut Boudewijn (William Spaaij) die zich zo goed en zo kwaad als het gaat door het leven slaat met een seks-drugs & rock ’n roll-mentaliteit. Ondanks dat hij steeds beweerd homofiel te zijn, heeft hij een one-night-stand met zijn juf van vroeger: Mieke (Marjolein Teepen), waarop hij als kind verliefd was. Als hij jaren later plots een zoon van 9 blijkt te hebben, genaamd Micky, wil Boudewijn de vader zijn die hij zelf nooit gehad heeft. Zijn eigen vader (Frans van Deursen) had zijn handen vol aan zijn eigen Tweede Wereld Oorlog-trauma’s en ‘houden van’ stond niet op het prioriteitenlijstje. Tijdens zijn leven was zijn vader tot op het bot gekweld door herinneringen en zie je hoe hij tot niet veel meer in staat is dan overleven in de wereld die niet op hem zit te wachten.
Daarnaast blijkt de moeder van Micky een alcoholverslaving te hebben. Door één van de absolute hoogtepunten van de voorstelling te brengen (het lied Verdommenis) bewijst Mieke dat zij echt niet is staat is voor de jongen te zorgen. De beste vriendin van Boudewijn (Margreet Boersbroek) probeert Boudewijn de juiste beslissing te laten nemen. Zeker als Micky in het ziekenhuis terecht komt en Boudewijn voor de beslissing komt te staan die je geen ouder aan wilt doen.
De samenvatting klinkt als de ware-woensdag-avond-film van RTL 4, en ja, het is wat melodramatisch. Gelukkig hebben we twee aspecten die dit tegen gaan. De muziek van Ad van Dijk en de humor van een 9-jarig kind. De muziek van Ad van Dijk, met liedteksten van Dick van den Heuvel, is stevig, met veelal een flinke beat. Hierdoor contrasteert de muziek met wat er op het toneel gebeurd en dat is ook nodig. Plus komen hierdoor de zware momenten in de voorstelling veel harder aan.
Het sterkste punt van de voorstelling is de relatie tussen hoofdrolspeler William Spaaij als Boudewijn en zoon Micky. Tijdens de première zien we Stijn van der Plas als Micky (een rol die hij deelt met 3 andere jongens: Davy Gomez, Jannes Heuvelmans en Jelle Stout). De relatie tussen deze twee als vader en zoon en het verlangen van Boudewijn om voor het eerst in zijn leven iets goed te doen is werkelijk prachtig om te zien. Tegengewerkt door zijn eigen moeizame relatie met zijn vader zie je hoe oprecht hij probeert om het beter te doen.
De gehele cast overtuigt dusdanig in alle rollen, dat niet veel mensen met droge ogen de zaal kunnen verlaten.
