In 1863 werd in Suriname de slavernij afgeschaft. Het zou nog tien jaar duren voor tot slaaf gemaakte echt vrij zouden zijn.
Wervelende ode aan verzetsheld Boni
Dit jaar wordt in de theaters extra aandacht besteed aan de slavernij. Boni is het vijfde stuk dit jaar. De bedoeling is dat het meest toegankelijke is. Een musical over verzetsheld Boni, geboren rond 1730 en overleden in 1773. Weinig mensen in Nederland kennen het verhaal van Boni en het fort Boekoe, sowieso is de kennis over slavernij bij veel mensen beperkt. Daarom des te beter en belangrijker dat er nu een laagdrempelige musical is, ook met de bedoeling jongeren te trekken.
Aan de cast zal het niet liggen. Wat een ongelofelijke energie, wat een inzet, wat een stralende groep mensen. De show wordt gestolen door Jeannine La Rose, die stem wow! Susan Malaika Bailey, wat een power en Urvin Monte die vol passie Boni neerzet.
Ook Xavier Molijn als Jolicoeur en Juan Welis als de slechterik “De Frederici” stelen de show.
Het decor is mooi, de kostuums prachtig en iedereen zingt goed.
Maar toch, het is niet de adembenemende musical die het had kunnen worden en die het verhaal van Boni en zijn medestrijders verdient.
De muziek is een mengeling van stijlen, die hier in deze doorgecomponeerde musical niet altijd prettig aandoet. Het is vaak te hard en er vallen rare stiltes. Soms begint er dan opeens een liedje dat aanvoelt als een los optreden. Ontzettend jammer want een zo relevante musical verdient beter. Met name de diepe en veel te harde bassen storen, maar ook stijlen die verschillen binnen een lied. Alsof je een rockopera, Harrie Bannink achtige muziek, Surinaamse muziek, hip hop en R & B door elkaar mengt.
Dat geldt ook voor de teksten. De combinatie van Surinaams en Nederlands is geweldig, maar soms is de rijmvorm echt te simpel. Het duwt de spelers in een keurslijf. En dat risico zit ook in de vrij eendimensionale karakters. Dat ligt overigens niet aan de spelers! Binnen wat ze gekregen hebben in hun rol spelen ze stuk voor stuk fenomenaal!
Kortom, een musical met heel veel potentie over een ontzettend relevant onderwerp en alleen al om cast en thema móet deze musical gezien worden. Nu te zien in heel Nederland Kijk HIER voor de speellijst
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Aan de cast zal het niet liggen. Wat een ongelofelijke energie, wat een inzet, wat een stralende groep mensen. De show wordt gestolen door Jeannine La Rose, die stem wow! Susan Malaika Bailey, wat een power en Urvin Monte die vol passie Boni neerzet.
Ook Xavier Molijn als Jolicoeur en Juan Welis als de slechterik “De Frederici” stelen de show.
Het decor is mooi, de kostuums prachtig en iedereen zingt goed.
Maar toch, het is niet de adembenemende musical die het had kunnen worden en die het verhaal van Boni en zijn medestrijders verdient.
De muziek is een mengeling van stijlen, die hier in deze doorgecomponeerde musical niet altijd prettig aandoet. Het is vaak te hard en er vallen rare stiltes. Soms begint er dan opeens een liedje dat aanvoelt als een los optreden. Ontzettend jammer want een zo relevante musical verdient beter. Met name de diepe en veel te harde bassen storen, maar ook stijlen die verschillen binnen een lied. Alsof je een rockopera, Harrie Bannink achtige muziek, Surinaamse muziek, hip hop en R & B door elkaar mengt.
Dat geldt ook voor de teksten. De combinatie van Surinaams en Nederlands is geweldig, maar soms is de rijmvorm echt te simpel. Het duwt de spelers in een keurslijf. En dat risico zit ook in de vrij eendimensionale karakters. Dat ligt overigens niet aan de spelers! Binnen wat ze gekregen hebben in hun rol spelen ze stuk voor stuk fenomenaal!
Kortom, een musical met heel veel potentie over een ontzettend relevant onderwerp en alleen al om cast en thema móet deze musical gezien worden. Nu te zien in heel Nederland Kijk HIER voor de speellijst
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
