In de Indiase filosofie is het ervaren van innerlijke vrijheid belangrijker dan het overwinnen van externe beperkingen. In ‘Breathe’ verkennen vijf dansers en de muzikanten van Matangi manieren om tot vrijheid, rust en verstilling te komen. Met een blik op verschillende culturen en eeuwenoude ademhalingstechnieken wordt ademhaling verbonden aan het thema vrijheid. Wanneer voel je je echt vrij?
Fijne, interessante voorstelling Breathe van Kalpanarts
Een sober, donker podiumbeeld met de dansers en muzikanten die op hun ademhaling
steeds meer tot beweging komen. Het licht dat langzaam feller schijnt en muziek die zich bij
het plaatje voegt. Het podium lijkt te golven en je ziet en voelt de energie opgewekt worden.
Een sterkere opening kan bijna niet voor een voorstelling die de naam Breathe draagt.
En daar begint eigenlijk onze eigen reis door deze voorstelling heen. Want wanneer voel je je
vrij? De prachtige choreografieën geven een richting maar zijn voor eigen interpretatie
vatbaar wat maakt dat wij in een bepaalde scene de hectiek van de dag voelen in een
choreografie die start met luidruchtige muziek.
Achtergrondgeluid doet denken aan de snelheid van een grote stad, de dans is vluchtig,
intens, en ook onze ademhaling versnelt. De bewegingen en muziek blijven versnellen tot er
een stilte valt. Is dit het gevoel van innerlijke vrijheid of heeft de externe beperking de
overhand genomen?
Dit geeft direct ons enige vraagteken binnen de voorstelling aan, want ondanks het
duidelijke startpunt ‘wanneer voel je je echt vrij?’ ontbreekt voor ons soms een rode draad,
of een verhaal.
Bepaalde stukken pakken ons direct in, we ervaren de muziek, de dans(er). We kunnen ons
er mee identificeren.
Het volgende moment in de voorstelling ontbreekt voor ons de connectie en vallen we er als
toeschouwer een beetje uit. Dan zien we een vijftal technische dansers zonder te weten wat
zij willen uitdragen. Wat is hun verhaal?
Ondanks dit gegeven zit er een goede snelheid in de voorstelling wat voornamelijk wordt
gecreëerd door de mooie muziek die grote gelaagdheid kent. Traditioneel mengt zich met
hedendaagse invloeden wat ook in de choreografie en de kostuums terugkomt. Het is ook
zichtbaar op het toneel. Het toneelbeeld voelt als een oude fabriek die wordt overgenomen
door de dansers: een plek waar nieuwe initiatieven in een oude omgeving kunnen
ontwikkelen.
Maar het is vooral die prachtige muziek door die steengoede muzikanten die, samen met de
dansers een fijne, interessante voorstelling neerzetten.
Breathe was voor ons (nog) niet adembenemend, maar heeft ons zeker aangegrepen!
Door Anniek de Wild
steeds meer tot beweging komen. Het licht dat langzaam feller schijnt en muziek die zich bij
het plaatje voegt. Het podium lijkt te golven en je ziet en voelt de energie opgewekt worden.
Een sterkere opening kan bijna niet voor een voorstelling die de naam Breathe draagt.
En daar begint eigenlijk onze eigen reis door deze voorstelling heen. Want wanneer voel je je
vrij? De prachtige choreografieën geven een richting maar zijn voor eigen interpretatie
vatbaar wat maakt dat wij in een bepaalde scene de hectiek van de dag voelen in een
choreografie die start met luidruchtige muziek.
Achtergrondgeluid doet denken aan de snelheid van een grote stad, de dans is vluchtig,
intens, en ook onze ademhaling versnelt. De bewegingen en muziek blijven versnellen tot er
een stilte valt. Is dit het gevoel van innerlijke vrijheid of heeft de externe beperking de
overhand genomen?
Dit geeft direct ons enige vraagteken binnen de voorstelling aan, want ondanks het
duidelijke startpunt ‘wanneer voel je je echt vrij?’ ontbreekt voor ons soms een rode draad,
of een verhaal.
Bepaalde stukken pakken ons direct in, we ervaren de muziek, de dans(er). We kunnen ons
er mee identificeren.
Het volgende moment in de voorstelling ontbreekt voor ons de connectie en vallen we er als
toeschouwer een beetje uit. Dan zien we een vijftal technische dansers zonder te weten wat
zij willen uitdragen. Wat is hun verhaal?
Ondanks dit gegeven zit er een goede snelheid in de voorstelling wat voornamelijk wordt
gecreëerd door de mooie muziek die grote gelaagdheid kent. Traditioneel mengt zich met
hedendaagse invloeden wat ook in de choreografie en de kostuums terugkomt. Het is ook
zichtbaar op het toneel. Het toneelbeeld voelt als een oude fabriek die wordt overgenomen
door de dansers: een plek waar nieuwe initiatieven in een oude omgeving kunnen
ontwikkelen.
Maar het is vooral die prachtige muziek door die steengoede muzikanten die, samen met de
dansers een fijne, interessante voorstelling neerzetten.
Breathe was voor ons (nog) niet adembenemend, maar heeft ons zeker aangegrepen!
Door Anniek de Wild
