Een uur, twee uur, drie uur, vier uur en zo maar door in een eindeloos refrein. Ze rennen, rennen, rennen tot ze op hun ballen, hun lasten, hun wereld neer vallen, voor even, en dan weer door. Brillen op als ze rennen, cool en composed en met een lach, hartverscheurende vermoeidheid als de brillen afgaan, even zien we iets anders dan de prachtige buitenkant.
The world is yours! Bruisend, inspirerend en intelligent theater daagt iedereen uit
Prachtig zijn ze de spelers van The world is yours. Met een ongelofelijke energie ( alleen al daarom moet je dit zien!) balanceren ze op de zijden draad van hun eigen leven. Het zijn slashies, ze studeren, treden op, werken en hebben geen tijd voor de wereld buiten henzelf. Pijnlijk duidelijk wordt geschetst hoe vrienden worden afgewimpeld en enige politieke of maatschappelijk betrokkenheid omzetten in daden heeft geen plek. Het is overleven in een wereld die draait om mooie plaatjes, op talent hebben maar nauwelijks genoeg geld om van te leven.
Het daagt uit, want het heeft iets ongemakkelijks. En dat is juist wat dit stuk briljant maakt. Geen een dimensionaal stuk dat analyseert en met een goedkope oplossing komt. Maar vragen worden opgeworpen, tegenstrijdigheden vlijmscherp neergezet, en daarin de grote vraag: wat willen we maken van de maatschappij? Hoe voeden we onze kinderen op? Welke plek hebben kunstenaars daarin? Houden ze het publiek een spiegel voor, maar kijken ze daar zelf ook in? Is de generatie van de millenials te veel op zichzelf gericht? Wat was de rol van de ouders daarin?
Met zulke thema’s loop je een enorm risico om in cliches of goedkope statements te vallen. En dat gebeurt hier niet. Nee, het woelt, het prikt, het daagt uit. Heel knap.
Heel knap is ook de choreografie. Dance captain Roxy Verweij vuurt de troepen onvermoeibaar aan en de zaal zindert van de energie en van het verlangen daar bij te horen, daar waar het onvermoeibaar doorgaat. Het is mooi en groots, en ook hier geen cliches maar gelukskogels die op het publiek worden afgevoerd. Het zindert en prikkelt.
In het nagesprek blijkt eens te meer hoe complex de wereld is en eigenlijk ook waarom je misschien wel beter kan spelen dan praten. Dieper en sneller tot de kern, en ruimte voor iedereen, terwijl in een gesprek het gevaar van cliches al te snel weer boven komt drijven
.
Roxy vraagt : wat moeten wij als docenten doen om kinderen van de stress af te helpen?
Ook dat is mooi. Omdat ze, en de anderen, het antwoord in haar eigen werk al lang geeft. Ruim baan geven aan verlangens, dromen en energie en tegelijk uitdagen, grenzen laten verleggen.
En misschien is dat het enige wat ontbreekt in deze voorstelling, De erkenning van wat al deze hollende, presterende, zoekende, vrolijke en wanhopige mensen zijn en doen: de dragers van de dromen, de liefhebbers en kunstenmakers, de grondleggers van dat wat de wereld nodig heeft : liefde. Liefde voor mensen en al wat kwetsbaar is. Het wordt niet benoemd in het stuk. De taal is niet toereikend, maar het is wat al deze mensen stuk voor stuk maakt waar ze zelf naar op zoek zijn : dragers van hoop. Aan het publiek de schone taak deze spiegel de spelers voor te houden.
Vanavond nog te zien in Frascati.
The World is Yours van Lost Project o.l.v Priscilla Vaudelle en Tim van den Heuvel.
Spelers: Wendy Echthuizen, Yiliz Dogan, Erwin Kiene, Ryan Pinas, Roziena Salihu, Roxy Verwey, Robbie Wallin.
Choreografie van Roxy Verwey en Erwin Kiene
Door Elise Kant
Voor meer informatie en schoolvoorstellingen : www.lostproject.nl
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Het daagt uit, want het heeft iets ongemakkelijks. En dat is juist wat dit stuk briljant maakt. Geen een dimensionaal stuk dat analyseert en met een goedkope oplossing komt. Maar vragen worden opgeworpen, tegenstrijdigheden vlijmscherp neergezet, en daarin de grote vraag: wat willen we maken van de maatschappij? Hoe voeden we onze kinderen op? Welke plek hebben kunstenaars daarin? Houden ze het publiek een spiegel voor, maar kijken ze daar zelf ook in? Is de generatie van de millenials te veel op zichzelf gericht? Wat was de rol van de ouders daarin?
Met zulke thema’s loop je een enorm risico om in cliches of goedkope statements te vallen. En dat gebeurt hier niet. Nee, het woelt, het prikt, het daagt uit. Heel knap.
Heel knap is ook de choreografie. Dance captain Roxy Verweij vuurt de troepen onvermoeibaar aan en de zaal zindert van de energie en van het verlangen daar bij te horen, daar waar het onvermoeibaar doorgaat. Het is mooi en groots, en ook hier geen cliches maar gelukskogels die op het publiek worden afgevoerd. Het zindert en prikkelt.
In het nagesprek blijkt eens te meer hoe complex de wereld is en eigenlijk ook waarom je misschien wel beter kan spelen dan praten. Dieper en sneller tot de kern, en ruimte voor iedereen, terwijl in een gesprek het gevaar van cliches al te snel weer boven komt drijven
.
Roxy vraagt : wat moeten wij als docenten doen om kinderen van de stress af te helpen?
Ook dat is mooi. Omdat ze, en de anderen, het antwoord in haar eigen werk al lang geeft. Ruim baan geven aan verlangens, dromen en energie en tegelijk uitdagen, grenzen laten verleggen.
En misschien is dat het enige wat ontbreekt in deze voorstelling, De erkenning van wat al deze hollende, presterende, zoekende, vrolijke en wanhopige mensen zijn en doen: de dragers van de dromen, de liefhebbers en kunstenmakers, de grondleggers van dat wat de wereld nodig heeft : liefde. Liefde voor mensen en al wat kwetsbaar is. Het wordt niet benoemd in het stuk. De taal is niet toereikend, maar het is wat al deze mensen stuk voor stuk maakt waar ze zelf naar op zoek zijn : dragers van hoop. Aan het publiek de schone taak deze spiegel de spelers voor te houden.
Vanavond nog te zien in Frascati.
The World is Yours van Lost Project o.l.v Priscilla Vaudelle en Tim van den Heuvel.
Spelers: Wendy Echthuizen, Yiliz Dogan, Erwin Kiene, Ryan Pinas, Roziena Salihu, Roxy Verwey, Robbie Wallin.
Choreografie van Roxy Verwey en Erwin Kiene
Door Elise Kant
Voor meer informatie en schoolvoorstellingen : www.lostproject.nl
Kijk HIER voor ons fotoverslag