Sint-Niklaas stond in het teken van opgroeien, rebellie, kwetsbaarheid en verlangen tijdens de première van Spring Awakening. Het verhaal is gebaseerd op het destijds verboden toneelstuk Voorjaarsontwaken van Frans Wedekind en vervult de zaal met universele thematiek zoals geloof, homoseksualiteit en identiteit.
Spring Awakening- Belcanto overtreft zichzelf
Melchior en Wendla worden verliefd op elkaar in een tijd waar van seksuele opvoeding geen sprake is. Deze onwetendheid, samen met het verlangen dat zij voelen, zorgt voor lastige situaties. Onbegrip van de oudere generaties, afgestraft worden op school en verstoten worden door de samenleving. De kerk is een centraal gegeven in deze maatschappij en vrij denken wordt afgestraft.
Nu de wereld terug een balans zoekt tussen ‘woke’ en conservatieve gedachtes, zijn de onderwerpen over abortus, zelfdoding en opvoeding weer bijzonder actueel. Belcanto slaagt erin deze rauwheid te brengen door soms erg ‘in your face’ te zijn. Als volwassene in de zaal voel je plaatsvervangende schaamte wanneer de jongeren vragen hoe ze moeten liefhebben. Hoe bescherm je je kind tegen de wereld, maar voedt je het tegelijkertijd ook op om die wereld aan te kunnen?
De casting van Belcanto straalt overtuiging uit: de jonge personages worden gespeeld met een eerlijkheid die je zelden in amateurtoneel ziet, en de regie (onder leiding van Jan Sas) maakte van dit stuk geen “klassiek musicalletje”, maar een echte beleving. De stemmen geven kippenvel, het acteerwerk is erg meeslepend en de bewegingen subtiel en vol emotie. Stilistisch gezien was het een somber decor, met enkele banken van de betere turnles, en met lichtbalken die regelmatig werden gebruikt. Niet voor drukke danspasjes, maar door enkel het vasthouden en het kijken naar de scène spelers werden de overige acteurs in ieders verhaal meegetrokken en betrokken. De jeugd was duidelijk samen zoekend naar wie ze zijn, wat ze willen betekenen in de wereld en hoe ze zich opstellen tegenover hun (autoritaire) ouders.
Het stuk is niet kleurrijk, zowel qua spel, decor en kledij niet, maar toch zijn er hele scènes gespeeld in schaduwen van andere acteurs. Zelfs op de tweede rij misten we hierdoor belangrijke mimieken om mee te zijn met het verhaal. Gelukkig werd in de tweede helft het decor opengetrokken (de fantastische band werd zichtbaar!) en werd het podium beter verlicht, terwijl het verhaal donkerder en donkerder werd.
De gehele cast is fantastisch, maar zeker Toon Smet als Moritz en Jasper Heyman als Melchior zetten zo een sterk personage neer dat ze ons regelmatig kippenvel bezorgen. Wát een stemmen! Zeker bij hoge tonen kan je als publiek niet anders dan met open mond te kijken.
Na een energieke ‘Our House’ als voorgaande productie, slaagt Belcanto erin om zich te overtreffen in hun professionaliteit en diepgang.
Mocht u de kans hebben om een van de voorstellingen bij te wonen — grijp die! Er worden maar 6 voorstellingen van gespeeld! https://www.belcanto.be/
Door Samantha Brouwers
Nu de wereld terug een balans zoekt tussen ‘woke’ en conservatieve gedachtes, zijn de onderwerpen over abortus, zelfdoding en opvoeding weer bijzonder actueel. Belcanto slaagt erin deze rauwheid te brengen door soms erg ‘in your face’ te zijn. Als volwassene in de zaal voel je plaatsvervangende schaamte wanneer de jongeren vragen hoe ze moeten liefhebben. Hoe bescherm je je kind tegen de wereld, maar voedt je het tegelijkertijd ook op om die wereld aan te kunnen?
De casting van Belcanto straalt overtuiging uit: de jonge personages worden gespeeld met een eerlijkheid die je zelden in amateurtoneel ziet, en de regie (onder leiding van Jan Sas) maakte van dit stuk geen “klassiek musicalletje”, maar een echte beleving. De stemmen geven kippenvel, het acteerwerk is erg meeslepend en de bewegingen subtiel en vol emotie. Stilistisch gezien was het een somber decor, met enkele banken van de betere turnles, en met lichtbalken die regelmatig werden gebruikt. Niet voor drukke danspasjes, maar door enkel het vasthouden en het kijken naar de scène spelers werden de overige acteurs in ieders verhaal meegetrokken en betrokken. De jeugd was duidelijk samen zoekend naar wie ze zijn, wat ze willen betekenen in de wereld en hoe ze zich opstellen tegenover hun (autoritaire) ouders.
Het stuk is niet kleurrijk, zowel qua spel, decor en kledij niet, maar toch zijn er hele scènes gespeeld in schaduwen van andere acteurs. Zelfs op de tweede rij misten we hierdoor belangrijke mimieken om mee te zijn met het verhaal. Gelukkig werd in de tweede helft het decor opengetrokken (de fantastische band werd zichtbaar!) en werd het podium beter verlicht, terwijl het verhaal donkerder en donkerder werd.
De gehele cast is fantastisch, maar zeker Toon Smet als Moritz en Jasper Heyman als Melchior zetten zo een sterk personage neer dat ze ons regelmatig kippenvel bezorgen. Wát een stemmen! Zeker bij hoge tonen kan je als publiek niet anders dan met open mond te kijken.
Na een energieke ‘Our House’ als voorgaande productie, slaagt Belcanto erin om zich te overtreffen in hun professionaliteit en diepgang.
Mocht u de kans hebben om een van de voorstellingen bij te wonen — grijp die! Er worden maar 6 voorstellingen van gespeeld! https://www.belcanto.be/
Door Samantha Brouwers
Overig nieuws
